Το ΕΛΑΧΙΣΤΟ είναι ΑΠΕΡΑΝΤΟ και το ΤΙΠΟΤΑ τα ΠΑΝΤΑ

Σημαίνον χαρακτηριστικό της τέχνης του Κωνσταντίνου Σερέμη είναι η δεξιοτεχνία του να κατασκευάζει ολόκληρους κόσμους από το τίποτα. Η φαινομενολογία της καίριας στιγμής αποτυπωμένης στην οπτική ενός απρόοπτου βλέμματος πάνω στα πράγματα μεγαλύνει και οριοθετεί στον πυρήνα της το φανταστικό στοιχείο που εξυψώνει τα απλά πράγματα σε αισθαντικά εργαλεία. Το έργο του Σερέμη εκκρεμεί ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό από την στιγμή που στα χέρια του τα πράγματα της καθημερινότητας μαζί με την πεζολογική τους πολλές φορές χρήση, γίνονται φορείς ενός μοντέλου ποιητικής ευδαιμονίας. Ειδικά σήμερα όπου η τεχνολογική εποχή μαζί με τους γρήγορους ρυθμούς της έχει επιβάλλει έναν καταναγκασμό γύρω στο πως αντιλαμβανόμαστε τον γύρω κόσμο, η περίπτωση καλλιτεχνών σαν του Σερέμη είναι χρήσιμη διότι μας ξεναγεί και μας υπενθυμίζει πως υπάρχουν διάφοροι τρόποι να αντιληφθούμε την πραγματικότητα και τον βεβαρημένο πολλές φορές ρεαλισμό της. Οι φιγούρες του, κατασκευασμένες εσκεμμένα από υλικά της καθημερινότητας, όπως τα αλουμινένια κουτάκια μπύρας ή πορτοκαλάδας, οικειοποιούνται και υποδύονται έναν ξεχωριστό ρόλο από ότι αυτά αρχικά κατασκευάστηκαν για να χρησιμοποιηθούν. Αυτό από μόνο του είναι άκρως επαναστατικό για τον λόγο ότι ο Σερέμης εισχωρεί με την φαντασία του σ΄ ένα καθιερωμένο βιομηχανοποιημένο σχήμα παραλλάσσοντας το σε εικόνα των αναζητήσεων του. Χρησιμοποιώντας υλικό από κονσερβοκούτια πλάθει μια σειρά ανθρώπινων φιγούρων θέλοντας να παρουσιάσει ακινητοποιώντας την στιγμή της κατασκευής τους, το δικό του ψυχισμό, μεταφέροντάς μας στο δικό του οικοσύστημα. Ζωντανεύουν μπροστά μας και αποκαλύπτουν την μυστική τους διάσταση, όπου όντας πολυδιάστατη, γίνεται για τον κάθε παρατηρητή μοναδική. Γι΄ αυτό έγραψα παραπάνω ότι ο Σερέμης καταφέρνει με την μοναδικότητα της φαντασιακής του έμπνευσης να πλάσει ολόκληρους κόσμους, αφού ο καθένας θεατής ξεχωριστά αντλεί την μαγεία που του μεταδίδει η κάθε οπτική γωνία. Με ενθουσιάζει ο τρόπος που ο καλλιτέχνης μεταχειρίζεται τα πιο ευτελή υλικά για να τους δώσει όχι μόνο αξία, αλλά να τα ξανακατασκευάσει σ΄ ένα ιδεώδες καλλιτεχνικό χώρο σώζοντάς τα από την πλήρη τους ανυπαρξία. Για μένα αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη αυτή η κοσμογονική στροφή του στο ευτελές υλικό ως μέσο έκφρασης. Και νομίζω εκεί συντελείται η μαγεία του συνόλου του έργου του. Από το ελάχιστο να αγγίξει το απέραντο και από το τίποτα ν΄ αγγίξει τα πάντα.

Γιώργος Λίλλης